mammal-3128440_1920

Twijfels doorbreken? Verander je perspectief

Vastzitten in een cirkel van gedachten, geen keuze kunnen of durven te maken en blijven twijfelen. Over een relatie, werk of welke potentieel levensveranderende situatie ook, groot of klein. Het kan doodvermoeiend zijn. De angst om een verkeerde keuze te maken maakt, dat we soms geen keuze maken. Hoe doorbreek je die cirkel van constante twijfel?

Wanneer maak je een keuze?

Daar stond ik, eind 20, met een constante twijfel over welke kant ik op moest. Relatie, wonen, werk, het stond op losse schroeven, ik wist niet wat ik wilde. Ergens voelde het niet meer helemaal goed, maar wat was het precies? Hoe weet ik welke keuze de juiste is? Een lieve vrouw vertelde mij; “Je kunt keuzes niet forceren. Zolang je nog twijfelt, heb je simpelweg nog niet genoeg informatie verzameld om een keuze te kúnnen maken”. Het gaf me rust en ik wist; het antwoord zal wel komen. Dus ik bleef en veranderde niets. De dagen, weken, en maanden verstreken.

Afstand nemen

Tot het moment dat ik mijzelf in de woonkamer bevond, een vraag stellend aan mijn toenmalige partner. Het was niet ongebruikelijk dat er geïrriteerd werd gereageerd, of dat ik of mijn vraag werd genegeerd. Zo ook deze keer. Precies dit moment, was de druppel in de allang overstromende emmer. Daar staand in die kamer, onzichtbaar, eenzaam van binnen en verlangend naar erkenning en liefde realiseerde ik mij ineens; wat als ik een dochter had die dit zou zien? Een klein onschuldig meisje voor wie de wereld aan haar voeten ligt, die ik het voorbeeld geef van jezelf klein maken, pleasen, eindeloos lief blijven en begrip tonen, koste wat het kost?

Wat doe ik haar aan? Mijzelf kon ik die kracht en erkenning nog niet toeschrijven, maar al mijn nog niet gemanifesteerde moedergevoelens communiceerden rechtstreeks met mijn hart. Er ging een knop om, ik moest hier weg, ik moest voor mijzelf gaan kiezen en vechten, zoals ik voor mijn eigen dochter zou doen. Hoe? Ik had nog geen idee, maar dat het moest en ging gebeuren was ineens kraakhelder.

Waar liefde is, verdwijnt angst

Ik zie zoveel vrouwen in posities, relaties of situaties die ze haar eigen dochter nóóit zou toewensen. Waarom jezelf dan wel? Waarom blijven op een plek waar je niet gewaardeerd en gerespecteerd wordt? Waar je niet volledig jezelf kunt zijn en jezelf kunt ontplooien? Er is werkelijk geen reden en ik gun elke vrouw de kracht, het vertrouwen en de liefde die ze zo ten volle verdiend. Zonder kanttekeningen.

Mij hielp de afstand die ik onbewust creëerde door te kijken met andere ogen, en wel de ogen van een kind. Mijn verantwoordelijkheid en mijn onvoorwaardelijke liefde voor dat kleine meisje, maakte dat ik ineens wist wat mij te doen stond. De liefde die je soms even niet voor jezelf kunt voelen waardoor de situatie ‘niet zo erg’ lijkt, is de liefde waarin het antwoord ligt.

Zet eens een andere bril op, kijk van een afstand, voel en neem waar. Blijf je dan nog steeds waar je bent?