Soms gaan we door periodes waarin alles even minder vloeiend loopt. Periodes waar je achteraf op terugkijkt als een leerzame tijd maar die in het moment zelf als -meh- aanvoelen. Of je nu zelf worstelt met dit meh-gevoel of iemand in je omgeving, er is een simpele manier om het een stukje draaglijker te maken.
Vervreemd van jezelf
Een lange tijd begreep ik niet zo het nut van het leven, sterker nog, ik heb een hele periode als een grijze muis geleefd. Een muis die het liefst weg kroop onder een deken waar niemand haar zag. Totáál niet passend bij wie ik in wezen écht ben. In deze periode had ik geregeld de gedachte, ik ga nu slapen en zou het niet erg vinden als ik niet wakker zou worden. Wauw. Nu nog, terwijl ik het schrijf vind ik dat heftig. Heel heftig. En dat is gelijk waar mijn behoefte vandaan komt om dit te delen. Omdat ik geloof in echtheid, oprechtheid en openheid.
Waarom we ons alleen voelen
De maskertjes die veelal worden opgezet en de gefilterde verhalen waarin men alleen de successen, goede kanten en positieve uitkomsten verteld, zorgen voor zoveel vereenzaming, vervreemding en onnodig struggelen. Niet enkel bij de luisteraar, óók bij de verteller. Want diegene is ook niet zichzelf en voelt intern de noodzaak zich anders, beter of sterker voor te doen. Zowel mannen en vrouwen zouden zich zélf zo’n plezier doen wanneer zij stoppen met de mooie verhalen en het hele plaatje durven te tonen. Inclusief de imperfecties en angsten. Waarmee we automatisch de ander de kans en het vertrouwen geven hetzelfde te doen zodat er écht verbinding ontstaat. Hoe mooi? En… Eenvoudig toch?
Delen is helen
Eenvoudig.. misschien niet het juiste woord. Terwijl ik dit schrijf spelen namelijk ook bij mij direct de gedachtes op dat niemand hier op zit te wachten en wie denk ik te kunnen zijn dit te gaan delen? (Hello Ego, daarover in een ander artikel meer) Herkenbaar misschien. Maar destijds was dit voor mij goud waard. Wanneer ik herkenning zag of las in iemands verhaal, gaf dat moed, vertrouwen en hoop. En dat had ik hard nodig. IETS om ‘door’ te gaan, wat dat maar betekende en inhield. Iets waardoor ik wist, ik ben niet raar, het hoort erbij. Ooit zal het wel goedkomen. Niemand wist destijds waarmee ik aan het vechten was achter de voordeur. En als ik het zo heb gevoeld en geleefd, dan kán het niet anders dan dat er nog veel meer mensen zijn met dezelfde gedachtes en gevoelens. Dat vind ik heftig, en daar gaat ook mijn vuur van aan.
We zijn uit hetzelfde hout gesneden
Die gedachte brengt mij terug bij mijzelf van toen. Niet wetende hoe uit dat gat te komen, niet wetende hoe weer te kunnen gaan leven, hoe weer vertrouwen te krijgen en weer te gaan durven dromen. Want er IS licht aan het einde van de tunnel en er is een manier om eruit te komen. Stap voor stap. Terug naar jouw oude blije ik. Maar dan in een nieuws jasje, met extra felle kleuren door de lessen die je te verwerken hebt gekregen. En iedereen krijgt ze. Vroeg of laat. Ook al lijkt het soms dat het iedereen voor de wind gaat, iedereen heeft zijn gevecht.
Daarom, open up! Wees echt, wees oprecht en wees eerlijk. Niet alleen over de good stuff, maar ook het verhaal erachter. Je kunt daarmee de reden zijn dat iemand vanavond met een fijner gevoel naar bed gaat. Met die kennis… Slaap je zelf ook lekkerder 🙂 Waar kun jij eerlijker over zijn vandaag?
Ik over mijn hart die in mijn keel zit bij de gedachte dit persoonlijke bericht zo openbaar te gaan maken.
