Voor het eerst sinds lange tijd eigenlijk kan ik zeggen; ik heb geen plan. Terwijl ik het schrijf denk ik terug aan mezelf van een jaar of 14. Ik moest een keuze maken voor een opleiding en weinig sprak me aan op twee van mijn hobbies na, enerzijds iets met dieren, anderzijds iets met beauty. Ik bezocht een open dag van een beauty opleiding waar ik me in een lokaal bomvol met mensen bevond. Pedicures, kapsters en schoonheidsspecialisten in spé vulden de ene helft en bezoekers de andere helft. Ik had nog geen 3 stappen de ruimte in gezet en ik ging rechtsomkeert. De drukte en de massa zetten mijn nekharen overeind, DIT nooit.
Keuzes
Een bezoekje aan de diergerichte opleiding volgde, een relaxed klein schooltje waar iedereen elkaar kende, zonder mensen massa’s en overvolle lokalen. Dit leek er meer op. Dus zo was de keus gemaakt. Grappig is dat ik na dat ‘carrièrepad’ te hebben belopen, alsnog in de beauty terechtkwam. Zo ging ik van het één dat ik leuk vond naar het ander dat ik leuk vond. Dat was lang mijn routeplanner, zonder specifiek plan, gewoon doen wat ik leuk vond en dat heeft me hele mooie dingen gebracht. Later kreeg ik meer concrete plannen en ging ik eigenlijk, ondanks dat ik deed wat ik leuk vind, ook meer in mijn hoofd zitten. Zoals zoveel denk ik, je gaat je twintiger jaren in, wordt zelfstandiger, vliegt uit het ouderlijk nest, gaat op jezelf om je eigen weg te vinden. In eerste instantie neig je dan toch naar de brede, meest gangbare weg waar de meesten zich op bevinden. Die onder andere bestaat uit het hebben van een plan als het bouwen aan een logische en zekere toekomst. Huisje, boompje, beestje.
Leven op gevoel
Eerder voelde het wel eens ‘dom’ als ik dingen deed gewoon omdat ik ze leuk vond zonder uitgebreide onderbouwing, nu voel ik me best wel een geluksvogel dat ik die route, wellicht met her en der een zijweggetje, steevast ben blijven volgen. Je laten lijden door je gevoel klinkt in de oren van het rationele brein veelal dom, maar als muziek in de oren van het hart. We verliezen veel te vaak en te jong het speelse, het kinderlijke, het vrije gevoel, het gewoonweg doen en ergens in springen om te ervaren wat en waar het je brengt.
Zonder plan. Zoals ik nu dus. Ik heb geen plan en dat voelt soms super prettig en nieuwsgierig en soms als een dweilorkest. Het nodigt uit om de gewoontes van het zoeken naar zekerheid, vastigheid en controle los te laten. Een uitnodiging die een ieder krijgt wanneer je in een overgang zit van leven vanuit je hoofd naar leven vanuit je hart. Die controle trucjes horen bij de oude wereld, het oude denken, het leven vanuit je hoofd en vanuit angst. Angst stuurt je aan om ervoor te zorgen dat je de figuurlijke schaapjes op het droge hebt voordat de pleuris uit breekt, zeg maar. Maar die pleuris zit in je hoofd. Om maar even met gekke woorden te spreken.
Het hart weet; voor alles is een tijd, een plek en een reden, niks is ‘fout’. Het hart weet dat het zich niet laat overhaasten en opjagen, dat het zich niet goed voelt bij belemmerende en beklemmende maniertjes. Het hart wil gewoon leven, voluit, met de dag, doen wat klopt, waarvoor het klopt. Ik mag dan wel geen plan hebben, maar ik heb wel ideeën. Ideeën waar ik heel veel zin in heb, energie van krijg, blij van word en vooral.. waar geen plan achter zit. Snap je het nog? Nee, ik ook niet, eigenlijk. Maar ik ga die ideeën uitvoeren, en wat die ideeën zijn, daar neem ik je in mee. Vandaag nog niet, maar het duurt niet lang meer, voel ik.
Wat het allerbelangrijkste is, ik heb er zin in, in die planloze ideeën. En misschien juist wel omdat ze me niet ‘ergens hoeven te brengen’ en omdat ze niet aan een uiteindelijk doel hoeven te voldoen, enkel aan het doel opzich; om ze uit te voeren.
Oke, nu weer lekker gaan doen waar je zin in hebt, want… waarom niet?
Liefs,
