Een zinnetje dat al een paar dagen door mijn hoofd spookt. Bewust leven in een onbewuste wereld. Wat soms best wel confronterend kan zijn, want terwijl je op zoek bent naar de verbinding met jezelf en alles om je heen, wordt je je ineens bewust hoe weinig verbinding er is. Is dat de reden dat het zinnetje in mijn hoofd dwarrelt?
Eigenlijk omvat de zin mijn reis, een reis waarover ik schrijf. En dat wat ik schrijf, zijn geen verhalen die ik van tevoren bedenk. Er is geen blog geschreven met een plan of agenda eraan vast. Het is iets wat ontstaat, inspiratie die opborrelt en mijn vingers uit wil stromen. Een verhaal dat ik mag vertellen, een les die ik opdeed, een ervaring die ik mag delen. Daaronder voel ik een energie die gelooft in dat het anders kan, een energie die een hand reikt naar zielemaatjes op hetzelfde pad. Een energie die voor mij voelt als drijvende kracht, zonder precies te weten waar het me wil brengen. Als mijn hoofd daar een plan-de-campagne aan wil hangen, verliest de energie zijn kracht en zakt het als een pudding in elkaar. Ik vertrouw er dus maar op dat de woorden die mijn vingers uit willen stromen, met een reden verteld willen worden.
De reis van onbewust naar bewust
De woorden vatten een reis samen van -nog vrij onbewust en in een leven gevangen dat niet bij me hoorde en pastte-, naar een leven vrij van die ‘hoe het hoort’, patronen, verwachtingen, beperkende gedachten en aangeleerde structuren. Die reis gaat me steeds beter af moet ik zeggen. Het woord SCHIJT komt in me op, wat een belangrijk puntje was en is op die reis; liefdevolle schijt krijgen aan alles wat je eigenlijk tegenhoudt om te zijn en leven hoe je wenst. Je eigen kleuren vinden en ze schaamteloos ten tonele brengen. Alles loslaten wat je niet meer dient en ruimte maken voor iets mooiers en beter passends. Het ego wil vaak alles wat je hebt en kent vastgrijpen en vasthouden, ongeacht of datgene daadwerkelijk iets positiefs bijdraagt. Dat ego mogen we leren begrijpen en doorzien, om het vervolgens op de achterbank te zetten.
Daar zit ze gelukkig al best vaak, ze mag meerijden, maar niet aan het roer staan. Achter dat ego komt het hart tevoorschijn, wordt de intuïtie verstaanbaar en de ziel voelbaar. Wat zich steeds meer uit in ‘gewoon lekker zijn’, de basis dingen, de rustige dingen, dingen doen met aandacht. Of dat nou fietsen is, koken, met mijn hondje lopen of creatief bezig zijn. Wanneer dat ego zich niet te veel bemoeit met zaken geeft dat zoveel meer waarde en zoveel meer rust.
Misschien was dat wel waarom het zinnetje door mijn hoofd spookte, om deze woorden op papier te zetten voor mijzelf en mijn zielenmaatjes.
Tot een volgende! 🙂
Liefs,
P.s. Oja, en in die rust krijgt ook creativiteit ineens weer ruimte, wat in mijn geval resulteert in een hele nieuwe hobby..
