Onlangs leefde het onderwerp ‘de dood’. Een onderwerp dat niet ineens uit de lucht kwam vallen, maar wat me bezighield na het lezen van het overlijdensbericht van Matthew Perry, een meer dan geliefde acteur uit Friends. Een serie die ik van begin tot eind, keer op keer heb verslonden en voor zover ik nu weet gek genoeg ook nooit zat raak. Zoals zovelen..
“I’m FINE!” (if you know you know)
Ik vond het ergens vreemd dat het bericht me ineens zo aangreep. Ik bedoel; ik ken die hele man niet persoonlijk, enkel het karakter dat hij speelde waaraan ik veel plezier beleefde en nog steeds beleef. Ik las een artikel dat beschrijft hoe de illusie van een band met iemand die dagelijks je huiskamer in komt via een beeldscherm het gevoel van rouw kan oproepen als diegene overlijdt. “Sommige namen horen zo vanzelfsprekend bij het decor en de soundtrack van het leven dat we er in ons hoofd een onsterfelijk icoon van gemaakt hebben, een wezen dat nog weinig van doen heeft met een mens van vlees en bloed. Daardoor gaan we onbewust denken dat hij ook daadwerkelijk onsterfelijk is. We rouwen dan om het verlies van een illusie.” Ook benoemt het artikel de herinneringen en symbolische connectie die het met delen van jezelf of momenten in je leven kan hebben. Ik vond het boeiend.
De dood
Maar ook zoomde ik even uit, waarbij mijn gedachten niet gingen over de persoon of de situatie of alle gedachten en gevoelens die er bij overlijden naar boven kunnen komen. Maar over de dood, dat rare fenomeen dat bij het leven hoort. Ik realiseerde me ook dat ik dat deel (wellicht logisch) eigenlijk graag ontken, de vergankelijkheid van dingen, mensen, levens, situaties… “Dat bestaat niet, dat gebeurt niet en dat is er niet”. Ha, alsof ‘de dood’ zich buitenspel laat zetten. Toch, het is een raar fenomeen, een raar ‘iets’ dat bij het leven hoort. Want zonder kunnen we gek genoeg ook niet… dat zou een heel raar gedoe worden. De dood duidt eigenlijk een definitief en permanent aspect van ‘tijd’ aan, niet op de manier van hoe laat het is, maar als in; de eindtijd van dit fysieke leven.
Op dat ene moment, zit de tijd hier op aarde erop.
Ik geloof dat in grote lijnen die dingen vast staan, of in ieder geval, dat als je gaat, dat het ‘goed’ is voor jou als mens. Hoe raar dat ook klinkt. Je krijgt een agenda die begint op je geboortedag en eindigt ergens in de toekomst. De dagen ertussen mag je zelf betekenis en zin geven, maar die laatste bladzijde… die is hoe dan ook bepaald. Denk ik. Zoiets. Op het moment dat je gaat zit je aardse tijd erop en MAG je over naar een andere dimensie. Voor ons brein is dat niet altijd te bevatten en ook heel onlogisch, voor ons gevoel is het oneerlijk, vals en gemeen. Maar ons hart weet, niets is écht weg, de liefde, de ziel blijft voortbestaan en mag verder in een andere vorm. Het lichaam dat we kregen bij de geboorte met het brein dat ons door dit leven leidde, de persoonlijkheid, het karakter en alle materie die zich eromheen heeft verzameld, mag worden losgelaten. Het blijft achter, lost op en verdwijnt. Maar de ziel die ons heeft aangestuurd, die blijft bestaan. Verlicht van alle aardse beperkingen, menselijke gedachten en emoties. De ziel die naar de aarde kwam om deze wereld te verrijken, heeft gegeven wat zij kwam geven, gebracht wat zij kwam brengen, geleerd wat zij mocht leren en is klaar hier om weer terug te keren naar het oneindige, het universele, het licht, het allesomvattende. Zij mag de beperkingen die het ‘mens zijn’ met zich meebracht achter haar laten. Terug naar de bron, terug naar de liefde. Terug naar dat wat voor ons als mens nog onvatbaar en ongrijpbaar is.
Troost & Verbinding
Voor ons als de tijdelijke achterblijvers in deze rare fysieke wereld blijft het lastig. Een rouwproces is voor iedereen anders, maar voor een ieder intens. Weten hoe het verder gaat nadat je tijd erop zit, kan niemand ons hier vertellen. Ondertussen koester ik mij in, en verbind ik mij met, deze waarheid. Zo voelde ik mijn oma met mij meelopen op een moment van eenzaamheid, mijn lieve hondje tegen mij aankruipen op momenten van intens verdriet, hoorde ik mijn lieve opa een gekscherende grap maken op een moment van zware “overdenkerij” en een waarschuwing geven om mijn gas los te laten op het moment dat er een seconde later een roekeloze automobilist uit het niets opdook.
Zij zijn niet weg, zij hebben enkel een andere vorm en omringen ons nog steeds met hun aanwezigheid, liefde en bescherming.
Liefs,
