Ik zou het algemene beeld wel willen veranderen van de ‘post-break-up-vibe’. Je hebt een relatie achter de rug, mooie momenten, minder mooie momenten. Een winst en een verlies, die beiden gevoeld mogen worden. Een stuk is verleden tijd maar het mooiste stuk neem je mee. Namelijk, een oudere, wijzere en sterkere versie van jezelf. Yes, noem mij maar de ‘post-break-up-cheerleader’. Ik moedig je aan, beur je op en geef je een portie self love en self confidence waar de break up kater zó mee is verholpen.
Het is geen break up met de ander, maar een break up met je oude zelf.
Nadat ik een aantal jaar geleden een relatie had verbroken kreeg ik vaak een soort medelijden en troost als reactie. Het zou jammer en verdrietig zijn en ook erg vervelend om ‘op deze leeftijd weer alleen te zijn”. Iets wat velen misschien zullen herkennen. De woorden zullen lief en steunend bedoeld zijn natuurlijk. Maar op zijn zachts gezegd triggerde dit wat verontwaardiging. Want, iets dat goed zit, fijn voelt, en helemaal bij je past… Beëindig je toch niet? Oftewel, iets dat wordt beëindigd is vanuit het geloof en vertrouwen dat er iets beters, mooiers, anders en beter passends zal zijn.
Change of perspective
In een maatschappij waar ‘samen’ de norm lijkt, vind ik het dapper om je eigen pad te gaan en hiermee af te wijken van het geijkte pad. En, is het beëindigen van een relatie dus niet zielig of triest of .. (vul maar in wat je hoort) maar een krachtige keuze. Er is namelijk geen enkele reden die het goed zou praten om in een relatie te blijven die je geen energie geeft of zelfs energie kost, die je dwingt op keuzes te maken die niet passen bij wie je echt bent en wat je echt wilt, of die jouw groei als persoon in de weg staat.
Maar, hoe begin je opnieuw?
Onlangs kwam ik een oude vriendin tegen die na 11 jaar haar relatie had verbroken. Deze lieve dappere vrouw vroeg mij heel specifiek: ‘Hoe deal jij met het alleen zijn?” “Voel jij je nooit eenzaam?” “En de avonden?” “En boodschappen… kook jij echt altijd voor jezelf??” “Ik vind het echt helemaal niks zo alleen in huis..” voegde ze eraan toe.
Een vraag waardoor ik terugdenk aan het moment dat ik daar stond. Omringd met de scherven van een verbroken relatie. Starend in de spiegel op die eerste avond in mijn nieuwe, nog vreemde huis, geen werk, geen vriend. En nu? Ik voelde me klein, onzeker en de wereld was onder mijn voeten weggeveegd. Het sprookje waarin ik eerder dacht te zijn beland, bleek geen sprookjes einde te hebben, maar een pittige break up van een toxic relatie. Mijn (zelf-) vertrouwen was weg na een turbulente tijd vol manipulatie en ik wist niet meer wie ik nou was, wat ik leuk vond, wie en wat ik wilde zijn en wat ik wilde doen. Het voelde leeg. Blanco. Waar ben ik gebleven? Wie was ik voordat het ‘mis ging’?
Starend naar mezelf in de spiegel herinner ik me een artikel over de kracht van gedachten en het herprogrammeren van je brein. Ik besluit te doen wat het artikel zei en pak een stapel post-its.
Train je mindset
Het artikel beschreef hoe herhalende gedachten je werkelijkheid en je daadwerkelijke geloof worden. Zowel positief als negatief en het beschreef hoe je hier invloed op kunt uitoefenen. Ik realiseerde me dat er door de tijd heen vooral destructieve paadjes waren gevormd in mijn gedachtengoed. Gedachten waardoor ik van mezelf vervreemd ben geraakt en me steeds ‘kleiner’ ben gaan voelen.
Ik besloot diezelfde avond deze spier te gaan trainen. Ik moest weer gaan herinneren wie ik was, mijn kracht weer naar boven halen en geloof in mijzelf krijgen.
Ik groef naar iets bemoedigends, iets waar ik trots op was die dag, iets wat ik mooi vond aan mezelf, bijzonder of knap. Iets wat ik bereikt had, al was het alleen de afwas. Alleen maar lieve woorden, en geloof mij, soms had ik geen idee wat ik op moest schrijven. Maar elke avond, schreef ik een briefje aan mezelf die ik, zoals het artikel voorschreef, vervolgens op de spiegel plakte. Zo ging ik er mee naar bed en stond ik er mee op. Langzaam veroverden de positieve woorden terrein van de oude overtuigingen.
Het was letterlijk een kraan die tig jaar dicht had gestaan, die met geweld en wellicht met gereedschap open geknarst, gepiept en gekraakt moest worden om de eerste druppeltjes eruit te kunnen laten stromen, langzaam werden die druppels mini straaltjes en uiteindelijk kon je er een bad mee vullen.
Een bad waar ik me in kan onderdompelen wanneer nodig, dat mij omgeeft met liefde, geloof en vertrouwen. Een bad waarin ik mij schoon kan wassen van oude overtuigingen, angsten of meningen. Een warm bad ontstaan uit 1 kleine keuze. De keuze om iedere avond in liefde en vertrouwen af te sluiten.
Dus op de vraag hoe je het leven in je up leuk kunt gaan vinden waardoor alleen ZIJN niet meer eenzaam voelt?
Door één keuze en één post-it.
