Vanmorgen, eerste kerstdag, stond ik mezelf aan te kleden om te gaan hardlopen en ik had weer even zo’n moment van, potdikke ik ben trots op mezelf! Terwijl ik de laatste weken een leuk nieuw iemand leerde kennen voelde het ergens in mijn onderbuik niet helemaal.. kloppend? Ondanks dat stonden er wat dingen gepland deze feestdagen en ergens zou je denken, go with the flow en geniet er nog even van. Misschien wel júist tijdens deze dagen. Maar ondanks dat het enerzijds super leuk was, koos ik ervoor om er niet meer mee door te gaan en het eventuele ongemak ‘van alleen zijn in deze tijd’ maar aan te gaan. Niet langer blijven hangen in iets waarvan je weet, dit is hem niet voor mij. Ondanks de ongemakken, gevoelens en emoties die dat op kan roepen.
Als je je onderbuik negeert
En is dat niet iets wat we best wel vaak uitstellen? Dat we best wel vaak toch nog blijven hangen. Of het nu werk, wonen, relatie, dating, vriendschappen of gewoontes zijn. We weten ergens vaak al wel, wellicht heel vaag op de achtergrond, dat het hem misschien gewoon net niet is. Maar de hang naar het bekende, vertrouwde en veilige laat ons vaak bepaalde keuzes en veranderingen uitstellen. Terwijl een onderbuik gevoel niet te ontkennen is en niet te negeren. Het is er niet voor niks. Het wil je iets zeggen, ergens naar toe sturen of juist ergens vandaan. “Dit is niet jouw pad!” Lijkt het je te willen zeggen. Zolang je het negeert drijft het je steeds verder bij jezelf vandaan. Gedachten nemen het over ‘ja maar als’…, gevoelens worden rommelig, warrig en twijfelachtig. Je gaat overdenken, jezelf bezig houden en blijft weg bij dat wat er écht toe doet; je gevoel en lichaam dat je al die seintjes geeft. Al die ingewikkeldheid neemt langzaam de overhand als je je onderbuik niet wilt geloven, niet wilt vóelen en er niet naar wilt luisteren.
Seintjes die zich steeds vaker zullen gaan herhalen, wat nog meer afleiding van je vraagt. Seintjes die zich steeds luider zullen laten horen, steeds meer kabaal zullen maken. Uiteindelijk gaan ze zich vastzetten en vertalen naar gedragingen, patronen, gedachten, fysieke klachten (…Ja zo ver gaat het..) en je flow en energie stagneert!
Verandering van spijs
Terwijl ik de laatste dagen naar mijn onderbuik begon te luisteren en toeliet dat dat betekende iets af te moeten sluiten, bewogen de emoties en gedachten door mijn hoofd en lijf. Het een vertelde me “neehhh doe toch maar niet, het gaat nog wel iets worden”. Het andere moment voelde ik opluchting, het volgende moment verdriet en weer daarna voelde ik mezelf weer… mezelf worden. Na onbewust een tijdje een poging te hebben gedaan mijn gevoel te ontlopen mocht het er eindelijk zijn. Ik luisterde weer, het lijntje was weer gelegd en daarmee.. “zakte ik weer in mezelf”. In plaats van ergens in mijn hoofd rond te zweven, of er misschien wel een beetje boven, daalde ik weer in in mijn lichaam, kon ik weer contact maken met mijn gevoel en de pure authentieke versie van mijzelf en haar gevoelslichaam. Zij vertelde mij, het is goed zo. Door de golvende gevoelens en gedachten er gewoon te laten zijn, geen naam te geven maar gewoon te ervaren als een voorbij trekkende golf ging het opgeschudde stof weer liggen. Beter nog, het was door de stofzuiger genaamd aanwezigheid weggezogen.
Emoties durven voelen
Zo aan het einde van het jaar is het toch heerlijk om weer even stil te staan. Ik kan nu op mijn 34e bijna 35, zeggen dat ik het luisteren naar mijn lichaam, gevoel en onderbuikgevoel steeds beter onder de knie krijg. Soms negeer ik het even. Maar steeds weer leer ik “ah.. dat is alles wat mijn lichaam van me vraagt, gewoon VOELEN”. Geen naam geven aan gevoelens die zich voordoen in je lichaam, geen rationeel bedachte verklaringen. Gewoon voelen, met je aandacht aanwezig zijn bij wat zich aandient in je lichaam, wat er zich afspeelt en waar het vervolgens heen beweegt om het ook daar weer te ervaren.
We maken situaties, keuzes en ‘conflicten’, vaak zo veel zwaarder, moeilijker en ingewikkelder dan ze zijn door simpelweg emoties niet te vóelen, maar door de emoties te wórden. Je bént boos, je bént verdrietig. Je bént teleurgesteld. Nee stop, je bent mens. Een mens met een fysiek lichaam, een lichaam dat je precies laat voelen waar zich wat afspeelt en waar het naar verlangd. Stilstaan, zitten, rennen, lopen, schudden, slaan, schoppen, trillen, bibberen, ontspannen, liggen, strekken, stretchen, in elkaar duiken… Laat de labels los, de namen, de woorden en oordelen die je wilt geven aan een situatie, een persoon of gevoel. Laat het los en voel. Kijk ernaar zonder je eraan te hechten. Laat het er gewoon zijn zoals je een glimlach er laat zijn. Een emotie of gevoel wil er zijn zoals een lachbui er wil zijn, een lachbui die je ten volle ondergaat totdat de laatste lach gelachen is. Tot de laatste traan over je wang is gerold en tot de spierpijn zich voordoet in je buik.. Dan pas is het klaar en ook… voorbij.
Je bent je lachbui niet geworden, je hebt hem enkel ervaren, gelééfd, hem als een storm ondergaan en aan je voorbij laten trekken, je hebt er misschien zelfs wel van genoten. Andere emoties, álle emoties… vragen hetzelfde.
Wat liefde is? Precies dat. Erkennen, toestaan en aanwezig zijn bij jezelf, precies zoals je bent met álles wat er is, oordeelloos en onvoorwaardelijk.
Liefs,
