Wat als twee zielen verstrikt raken in de val van bindingsangst en verlatingsangst? Noem het liefdesbang met als tegenpool; verslaafd aan liefde. Wat ook de titels zijn van de boeken van Jan Geurts en Hannah Cuppen. Bij velen in de boekenkast, door velen in segmenten gelezen, tot de waarheid zich aandiende van het ongemak. Daadwerkelijk met iemand een verbinding aan gaan en die 2 angstige compagnons buiten de deur laten, het vraagt veel van de onveilig-gehechten onder ons.
Emotionele volwassenheid
Onlangs ervaarde ik een prille verliefdheid, het beginsel, het aanmaaklondje van de roze wolk. Het was er net, net niet, misschien wel, misschien niet. Het sluimerde en wilde er zijn. Ik vond het tof. Weet je waarom? Mensen zeggen mij wel eens dat ik ‘makkelijk praten heb omdat ik geen relatie heb’. Het irriteerde me altijd omdat ik wist, daar heeft dit niets mee te maken. En met dit bedoel ik; mijn kijk op relaties vanuit emotionele volwassenheid, oprechte belangeloze liefde, met een diepe hartsverbinding los van plaats en tijd en de daartegenoverstaande relaties gebaseerd op en ontstaan vanuit emotioneel nog niet volwassen zijn, behoeftigheid, gehechtheid, angst en onzekerheid… Maarja, hoe kon ik die uitspraak ontkrachten en mijn geloof in dat het anders kan “ hardmaken zonder bewijs van een geslaagde relatie”?
Bindingsangst VS Verlatingsangst
Bij de een is het de angst om te binden, bij de ander de angst om te verliezen. De contradictie in de eerste is, de angst om te verliezen zit er achter. De een grijpt zich gelijk vast, gaat er helemaal in op, verdwijnt bij zichzelf, verliest zich in de ander. Hij wil bevestiging, zekerheid, vastigheid en vast léggen, toenadering, dichtbij is niet dichtbij genoeg, morgen is niet snel genoeg, nu is niet zeker genoeg, de garantie dat er een morgen zal zijn moet gegeven worden, bevestigd worden en voor de zekerheid gecontroleerd. De ander wil afstand, rust, ruimte, alles op zijn tijd, het hoeft geen naam, geen vorm, geen vastigheid. Het komt zoals het komt en het wil zijn of haar opties open houden. Bij toenadering treedt benauwdheid op, bij vastigheid zoekt hij uitwegen, goedschiks of kwaadschiks. Verhuld onder “de drang naar vrijheid” ligt de bindingsangst verscholen.
De dans tussen onveilig gehechten
Wanneer de angstige dans tussen bindingsangst en verlatingsangst leidend wordt, wordt het een rommelige en emotionele toestand. De actie van de één bevestigd de onbewuste overtuigingen van de ander, waarna de één het de ander verwijt. De angsten van de één moeten worden toegedekt met de zekerheid, bevestiging en geruststelling van de ander en zo dobbert de relatie weer een tijdje tamelijk kalm door. De sluimerende angst woekert door onder de oppervlakte en laat weer van zich horen bij de eerstvolgende trigger die wordt geraakt. Steevast moet de ander het oplaaiende vuur weer doven en vind er geen heling plaats bij degene die getriggerd werd. Er wordt op deze manier geen echte verantwoordelijkheid genomen voor de pijn en onzekerheid die er leeft en er wordt enkel meer, langer en onnodig lijden gecreëerd. In plaats van één ‘slachtoffer’, zijn er nu twee. Het is de melodie van een relatie die hangt aan een kapstok van oude pijn en emotionele afhankelijkheid doordat er nog geen emotionele volwassenheid is bereikt. Het raakt mijn hart wanneer ik het om mij heen zie en herken. Enerzijds is daar het verlangen naar de liefde, warmte en verbinding en anderzijds is er de verharding, bescherming, disconnectie en onmogelijkheid tot die pure samensmelting.
Een eindeloze en vicieuze cirkel die het onderhuidse leidende ongemak alleen maar steeds verder versterkt. Een cirkel die ervoor zorgt dat het vlammetje van de liefde tussen beide langzaam uitdooft tot er enkel de gewoonte van het samenzijn over is. Een gewoonte, geen liefde, geen relatie maar een gewoonte waaraan je gewend bent geraakt.
De belofte van een prille verliefdheid
Energie, een vleugje euforie en een grijns van oor tot oor, de roze wolk. We koppelen dit aan de ander, degene die het gevoel heeft geroepen en met wie je je op de wolk bevindt. Hierdoor willen we steeds meer en meer contact, meer en meer bij elkaar zijn, dichter en dichter bij de ander zijn. Onlangs bevond ik me daar heel even op, maar na een paar dagen ‘zweven’ riep ik mezelf tot de orde. Ho Fiene, wat gebeurt hier? Je zweeft, loopt met je hoofd in de wolken, je voeten bungelen er ergens onder maar je aarding is weg. Kom eens even terug, zet je voeten eens op de grond en de beslagen bril eens af.
Natuurlijk is een verliefdheid heerlijk, je wordt door iemand ‘aanbeden en opgehemeld’, iemand vind je leuk, knap, bijzonder, verheerlijkt je, ziet enkel je mooie kanten en complimenteert je met je ‘oh zo leuk zijn’. Maar hoe ‘echt’ en puur is dit? Iemand ziet een stukje van je en projecteert zijn of haar eigen tekortkomingen, behoeften of verlangens op je. Dit heeft niet zo bar veel met jezelf te maken, maar meer met het gevoel dat de ander van je krijgt en andersom. Het voelt hartstikke logisch om je volledig over te geven aan verliefdheid. Maar wat dat prille gevoel óók doet, is je blik vertroebelen en de realiteit verbloemen.
Reflecteren VS Projecteren
Terwijl ik mezelf tot de orde riep, zittend op mijn balkon terwijl ik het winterse zonnetje mijn huid liet verwarmen, zag ik het stof die de roze wolk had doen opwaaien weer neerdalen. Ik voelde de rust weer over me heen komen en het besef indalen. “Ik ben het zelf die al die gevoelens ervaart. Ik ben het die mij van die gevoelens voorziet en.. wat zie ik in hem waar ik zélf meer van zou willen? Welk gevoel en verlangen roept hij bij mij op?” Reflecteren in plaats van projecteren.
En precies dat moment voelde ik, “zie je wel!” Daarom vind ik en is die zin ‘Jij hebt makkelijk praten want je hebt geen relatie’, dus onzin! Omdat ik wéét dat wat zich ook voordoet, vroeg of laat keer ik terug naar mezelf omdat dáár de oplossing ligt. Niet bij de ander, nee, bij mezelf. Vanuit dat herstelde contact met jezelf, kun je naar buiten treden en het échte contact weer aan gaan. Niet vanuit een high zoekend naar een nieuw shot aandacht van de ander wat functioneert als pepmiddel, maar vanuit een kalmte in jezelf en verbinding met jezelf. Omdat je wilt verbinden met de ánder, niet omdat je in wilt pluggen op de energie, high of triggerverzachtende gevoelens die de ander je geeft. Dát is nemen en jezélf iets geven van de ander, is dat liefde? Is dat oprecht?
Met je volledige pakketje op komen dagen en elkaar in het midden ontmoeten, vanuit heelheid en verbinding met jezelf en eventueel bewust van oud zeer, maak je een oprechte verbinding met de ander. Niet vanuit behoefte, verlangen of angst, maar vanuit liefde, vertrouwen en echtheid.
Verliefd was ik al, en ben ik nog steeds, op het leven, op wat is geweest, wat komen gaat en precies.. op dit moment, zittend op de grond, met mijn laptop op schoot in mijn inmiddels donker geworden huiskamer uitkijkend over de lichtjes van Zwolle, de donkere silhouetten van de kerktoren en bomen in het park tegen de grijs blauwe lucht..
Ik ben een lucky bastard.
Liefs,
