Ons lichaam is onze allerwijste raadgever. Onze intuïtie gebruikt het als instrument om voelbaar te maken welke kant op te gaan, welke personen wel of niet goed voor ons zijn en welke keuzes het past bij ons passen. Emoties worden er voelbaar in de vorm van spanning, ontspanning of druk die ons vertelt dat er iets gaande is, iets ouds of iets nieuws. Dat is vervolgens aan ons om te gaan ontdekken. Wanneer we verlangen naar een leven waarin we blij zijn met onszelf en het leven leven waarvan we dromen, is het lijntje met deze wijze raadgever essentieel. Het vertelt je alles wat je nodig hebt, laat je de obstakels zien die je dromen in de weg staan en laat je voelen welke stappen je vandaag mag zetten om die obstakels uit de weg te ruimen.
Hoe je lichaam subtiel alarm slaat
Met een brok in mijn keel en een gespannen buik typ ik een berichtje naar mijn broers. Ik laat ze weten dat ik het fotoboek dat we kado wilden geven aan onze vader en dat ik beloofd heb om te maken, niet ga maken. Door een aantal onverwachte dingen heb ik er heel erg weinig tijd voor, geeft het me constant ergens in mijn achterhoofd stress en ligt het als een last op mijn schouders. Terwijl ik het berichtje typ giert de stress door mijn lijf. Oke, even chill. Deze zenuwen zijn nergens voor nodig en hebben niks met nu en dit moment te maken. Ik ga zitten. Haal adem, leg een hand op mijn buik en voel. Ik zie de kleine jonge versie van mijzelf voor me verschijnen. Ze is verdrietig. Ze heeft het gevoel haar vader teleur te stellen door dit kado niet te kunnen geven. Doordat zij deze grote inspanning niet zal leveren van uren en dagen werk, faalt zij en stelt hem grenzeloos teleur. “Door mijn liefde voor hem niet te bewijzen met een groots gebaar, zal hij bij mij weggaan” is wat het kleine meisje voelt. Hij zal vertrekken en nooit meer terug komen. Ik slik en de tranen springen in mijn ogen door dit oude verdriet. Dat is wat er onder zit. Het kleine meisje van wie haar vader plotseling uit haar leven verdween door een vechtscheiding.
Toedekken van emotie
Ik begrijp haar, zie de angst en vooral het verdriet in haar ogen. Het gemis van haar papa. Haar papa die op jonge leeftijd plotseling verdween en zelden weer verscheen. Onwillekeurig en onvoorspelbaar wanneer dit zou zijn en hoe lang dit zou zijn. Jarenlang was die oh zo belangrijke man in het leven van dit kleine meisje weg. Uit zicht en onbereikbaar. Ze miste de sterke arm om haar te beschermen, de brede schouders waarop zij kon zitten van waaruit zij alles van het leven kon overzien en de warmte die haar het gevoel van grenzeloze veiligheid gaf.
Ze begreep het niet en de pijn dekte zij toe door te gaan geloven dat als ze maar beter haar best had gedaan, hem blijer had gemaakt en liever was geweest, hij gewoon nog bij haar was geweest. Het gaf haar een indirect gevoel van controle, het lag aan haar, ze had er wat aan kunnen doen. Hoe pijnlijk die gedachte ook was. Ze leerde zichzelf zo onbewust een geloof, een overtuiging aan; Als ze wilde dat iemand er voor haar zou zijn, iemand bij haar zou blijven en iemand haar leuk zou vinden, zou ze daar keihard haar best voor moeten doen. Lief zijn, zorgen, ont-zorgen, blij zijn. Alles om haar liefde voor de ander te bewijzen en te hopen op dat ze van haar zullen gaan houden en vooral; bij haar zouden blijven. Dit kleine meisje is gaan geloven dat zij KEIHARD haar best moet doen om te voorkomen dat zij die haar lief zijn bij haar weg gaan. Een ongezond geloof die een leven vrij van angsten natuurlijk in de weg staat! Het levert veel spanning op en beïnvloedt onbewust keuzes wanneer het niet herkend wordt.
De weerstand die ik voelde in de vorm van een brok in mijn keel, spanning in mijn buik en gierende stress in mijn lijf is wat er gebeurt als je (soms eerst onbewust) een oud patroon doorbreekt. Door niet door te gaan met heel hard mijn best doen, maar voor mijzelf te kiezen en het oude patroon stop te zetten, raakte mijn systeem even in de war. De overlevingsdrang zit er nog onder en die wil je heel graag laten geloven dat je absoluut wél al die moeite moet doen want anders… Terwijl je volwassen, volmaakte-self-love-goeroe-brein je verstandelijk al verteld; dit pad gaan we niet meer lopen.
Versterk het lijntje met je raadgever
Vertrouw je gevoel, je intuïtie, dat hele zachte stemmetje dat je verteld wat het best is voor JOU en volg die stem. Vóel de sensaties die in je lijf opkomen die de weerstand voelbaar maken. Zet ze niet aan het roer en laat ze jouw koers niet bepalen maar omarm ze, geef ze de aandacht die ze nodig hebben. Kijk ernaar, luister ernaar, leg ze op tafel en onderzoek ze. Wat wil er gezien en gehoord worden? En het allerbelangrijkst, wat wil er gevóeld worden? Sensaties in je lijf in de vorm van spanning, stress, paniek, onrust of druk terwijl je niet in fysiek gevaar bent, zijn vrijwel nooit van NU. Ze zijn enkel een signaal van die wijze raadgever dat er een stukje in jou geheeld wil worden zodat je steeds meer je echte authentieke zelf wordt en vrijer en blijer kunt leven.
Weer een stapje dichterbij het leven waar je van droomt 🙂
Liefs,
