Waar ik normaal easy peasy van me af schrijf, kreeg ik vorige week geregeld een korte ingeving voor een artikel maar nam ik de tijd niet om het uit te werken. “Er komt wel weer een volgend idee en een ander moment dat ik er wel tijd voor heb”. Terwijl schrijven.. mijn vorm van expressie, mijn uitlaapklep en mijn hartenstem is, waarvan ik het heerlijk vind om hem te laten spreken.. Waarom duwde ik die ingevingen weg?
Weerstand
De ontwikkeling waar ik in zit en de plannen die ik maak zijn zó ik.. dat het soms eng is. Vroeger kon ik me verschuilen achter een imago. Niet dat dat bewust gebeurde, maar een salon hebben en op een creatieve manier met al die mooie vrouwen mogen werken was heerlijk! Voor toen perfect passend en ook.. veilig. Het was het buitenkantje waar ik mee werkte, wat ik van mezelf liet zien en waar ik me mee bezig kon houden. Niemand zag het andere authentieke stukje wat me nog meer mij maakt, wat me nog veel dichter aan het hart ligt. Het ‘spirituele kantje’, de kant waarin ik volledig mezelf ben, precíes zeg en uitspreek wat ik voel, denk en.. weet.
De maskers die we dragen
Ooit was het zo, dat wanneer vrienden of degene met wie ik nog maar net een relatie had bij mij kwamen, ik bepaalde dingen ‘even weg legde’. Ik had bijvoorbeeld hele mooie engelenkaarten waarvan ik het leuk vond mee te experimenteren, die borg ik even op.. want wat zouden ze denken? Dat boeit me nu niet meer, de mensen die bij mij komen zien wat ze zien, het is mijn huis. Maar dat gaat over mijn huis en ik heb in de hand wie daar komen en wie niet. Nu leek het over een oncontroleerbare ‘buitenwereld’ te gaan. Hoe mega onbelangrijk die ook is, lijkt het soms de grootste drempel te zijn om overheen te stappen als het gaat om iets ‘anders’, ‘groots’, of nieuws te gaan doen. Die drempel zorgde ervoor dat ik even een weekje al mijn inspiratie in de kiem smoorde.
Telkens weer als ik iemand spreek over uit je comfort zone stappen, anders zijn dan de rest en hetgeen te gaan doen wat je het liefste zou doen waarmee je afwijkt van de standaard, wordt die buitenwereld vaak ervaren als een vuurtje dover. Terwijl het moment dat je er gewoon voor gaat juist als olie op het vuur werkt en gelijk zoveel moois teweeg brengt! Sinds ik m´n oude jasje heb uitgedaan zijn er zoveel mooie gesprekken, contacten, ontmoetingen, ervaringen en kansen ontstaan.. Er is werkelijk geen enkele reden om jezelf al dat moois dat op je ligt te wachten te ontnemen, al wil de angst voor het onbekende je dat graag doen geloven..
De vermomming van weerstand
Het is de uitdaging aan onszelf om die angst en weerstand te trotseren. Nou kun je je erdoorheen ‘slaan’ en een door het ego gedreven kracht aan het roer zetten waarmee je jezelf door alle weerstand heen bokst. Er is nog een methode die een stukje zachter, constructiever en duurzamer is. Zelf merk ik weerstand vaak op aan plotse vermoeidheid, hoofdpijn, geen energie en geen zin, onrust, drukke gedachtestroom, veel dingen tegelijk doen, ‘druk’ zijn, pijnlijke nek en schouders en.. moody zijn. Chagrijnig zijn en dingen zijn stom vinden, anderen stom vinden. It’s a sign. Anderen zullen misschien boos worden, agressief, lamlendig, veel gamen/series kijken, eten/snaaien, oordelen over anderen, worden verdrietig, twijfelen, besluiten te stoppen met iets.. wat je toch echt leuk vind/vond voordat er weerstand op kwam zetten. Ik merkte vanmiddag zo’n moment van weerstand en mijn go-to-oplossing is dan.. meditatie. Ik vond er één van Dolly van Heuveling en hij was zo waardevol en mega toegankelijk. (Ik deel hem onder aan deze blog)
Mijn weerstand was gericht op de zangles bij een nieuwe zangdocent. Mijn vorige docent was gestopt en ik had het zingen even laten liggen, ondanks dat ik van eerdere lessen toch echt wel blij werd! MAAR, ik stond tijdens iedere zangles wel met het zweet op mijn rug van de spanning.. (kennelijk een vrij veel voorkomend ding volgens de docent, lucky me) En precies dat, dat stukje kwetsbaarheid dat ik voel tijdens het zingen, was reden genoeg voor mijn hoofd om een boel weerstand te ontwikkelen en vertaalde zich naar grumpy ass gedrag en ‘geen zin’ in die proefles bij een nieuwe zangdocent. Terwijl ik de meditatie deed voelde ik de mega spanning in mijn schouders, hoofd en benen. Ik bleef er gewoon bij en zag “ahaaaa dus daarom heb ik ‘geen zin’ om er naar toe te gaan! It’s FEAR!” Niet realistische en onnodige fear wel te verstaan. Wanneer we ons niet bewust zijn van wat er écht onder bepaald gedrag of emoties zit, kunnen we bepaalde keuzes maken die pijn- of ongemak vermijdend zijn, maar ons níet dichterbij brengen bij wat we daadwerkelijk willen.
Hoe weet je wat de juiste keus is?
Door steeds weer in te checken bij je lichaam, er verbinding mee te maken en contact te maken met het gevoel ónder de weerstand en ónder de emotie. Wat en waar voel je iets je lichaam? En dit te ervaren zonder er iets aan te willen veranderen, het gewoon observeren, accepteren en er laten zijn. Rustig blijven ademen en erbij blijven met je aandacht. Dat is alles wat het van ons vraagt. De ene keer zal het misschien wegzakken, de fysieke spanning die je ervaart, de andere keer heeft het meer aandacht en onderzoek nodig. Dat vertelt het je vanzelf.
Wat de weerstand NIET betekent is dat je moet stoppen of wegblijven van hetgeen waarvan je ergens weet dat je het wilt.. Wat het je wel verteld is dat het je het wellicht spannend vind, ongemakkelijk of dat het buiten je comfort zone ligt. En dat is alles. Door dat te zien en accepteren van jezelf; Ja, ik vind dit spannend, maar ik blijf doorademen, ik hou mijn aandacht bij mezelf en mijn lichaam en ik ga het gewoon doen en ontdekken, groei je steeds meer in je authentieke zelf zijn, zonder dat je bokshandschoenen hoeft aan te trekken.
That’s what we all want right?
Dus wil jij iets heel graag? Maar ben je freakin’ nervous for it? Voel waar die zenuwen en angst zich huizen in je lichaam, geef het aandacht, accepteer het en vooral erken het. Nodig het uit mee op die nieuwe reis te gaan, wellicht verdwijnt de angst, misschien gaat Miss Weerstand zelfs wel met je meegenieten van al het nieuws dat je gaat doen.. Misschien.. lost ze wel op en verandert ze in een uplifting en cheerleading metgezel die je, eenmaal bevriend en omarmd, gaat aanmoedigen om juist telkens weer die wilde move te maken die niemand aan ziet komen.
Just do it, despite the fear 
Liefs,
