Al maanden hab ik niets geschreven tot ik afgelopen week ineens weer achter mijn laptop kroop en de woorden mijn vingers uit stroomden. Ik wil dit proces (het herstellen van een -auto-ongeluk) delen bedacht ik mij, nadat de woorden op papier stonden. Niet alleen omdat het fucking moeilijk kan zijn en eenzaam, maar ook super bevrijdend en verrijkend. Voor mij is het (schrijven) bijna therapeutisch om te doen, voor een ander misschien wel helpend of interessant om te lezen.
Tijdens dit hele ‘revalideren’, wat eerder voelt als een totale reset waarbij mijn leven en alles wat daar bij komt kijken binnenstebuiten wordt gekeerd, komt er een boel bagger los. Bagger van totale onwetendheid en ‘uitzichtloosheid’ en oude bagger waarvan ik niet eens wist dat ik het nog bij me droeg. Zoals iedereen stiekeme bagger meedraagt. Bagger is poep. Het verstikt je, houdt je onbewust tegen en vandaan bij wat je het allerliefst zou willen. Maar soms weet je niet eens wat je het allerliefst wilt en ligt dat verstopt. Achter de bagger. Een ongeluk (of wat dan ook in het leven) zie ik als een uitnodiging om dieper in het leven te duiken. Dieper in je ervaring en beleving ervan. Het is een onaangekondigde duik, ik kreeg hem ineens op een kruispunt. Waarna m’n leven er ineens anders uit zag. Waar ik dacht bezig te zijn met het afronden van mijn yoga opleiding, mijn eerste studio lessen al op de planning en allerlei andere ambities die ik vorm aan het geven was, had ‘the universe’ een andere planning.
Ik ben niet de enige die zoiets meemaakt, ik ben niet de enige die moet herstellen van iets waarvan je geen idee hebt hoe lang het duurt. En ik ben niet de enige die geen idee heeft wat ze nog wel en niet kan verwachten. Oke dat klinkt dramatisch, niet de bedoeling. Ik ben een rasoptimist, zie overal het positieve van in en nog meer zie ik het nut ergens van in. Alles gebeurt met een reden, dat weet ik 100% zeker. Dat is geeneens een “geloof”, maar een weten. Maar ik ben ook mens, een mens met emoties, onzekerheden en twijfels op zijn tijd. Momenten dat ik er totaal doorheen zak en mijn god geen idee heb waar ik het zoeken moet. Het zijn korte momenten, gelukkig, maar ze zijn er.
En again.. Zo zal iedereen die momenten hebben. Misschien is het wel daarom dat ik dit proces wil delen. Het proces van herstellen en revalideren van een -ik kan wel zeggen- traumatische auto ongeluk. Iedereen maakt weleens wat mee, groot of klein, who cares. Iets wat impact maakt, maakt impact, de grootte van die impact boeit niet.. het is impact en het is aan jezelf om daar doorheen te komen. En het is bij alles zoeken hoe je dat precies doet. Je bent de enige die het kan doen, je bent de enige die de stappen kan zetten. Ik ga hier momenteel doorheen, door het dag voor dag te doen. De gewoonte om bij de minst geringe verbetering weer in een sneltrein te willen stappen heb ik aardig afgeleerd. Ik moet er maar op vertrouwen dat rust, ontspanning en mijn tijd nemen echt de enige manier is.
En oja, hulp vragen. Nog zo’n zure appel waar ik doorheen moest. Maar goed, die zure appel kun je wel vermijden, de situatie wordt dan vanzelf steeds erger zodat je wel móet.
Oke, het proces delen dus, daar ben ik bij deze enigszins mee begonnen. Het proces van herstellen van een gebeurtenis die zowel fysiek, energetisch, emotioneel en spiritueel een mega impact heeft gemaakt. Ik worstel me er doorheen, soms gracieus, soepel, helemaal go-with-the-flow en als vanzelf. Soms met geweld, verdriet, terugvallen, en frustratie enne.. jah.. minder gracieus. Oh well…
I’m human.
Liefs,
F