De afgelopen maanden waren een rollercoaster. Vanaf het auto ongeluk en iedere dag, week en maand erna ging alles met golven van alles-op-een-rijtje naar totale onwetendheid, verdriet en angst. Er vielen lagen van me af, gedachten over wat ik dacht te willen zijn 180 graden gedraaid en weer heen terug. Het patroon van -snel weer bezig willen zijn-, mezelf nuttig moeten maken (van mezelf), z.s.m aan het werk moeten gaan en ‘m’n shit’ weer op orde willen krijgen was een hardnekkige. Zo hardnekkig dat ik er meerdere wake up calls voor nodig had om me volledig over te geven en misschien nog wel belangrijker, de situatie volledig te accepteren zoals deze is.
Ik bleef en blijf in ieder moment, hoe ik me ook voelde en hoe de situatie er ook voor staat, geloven dat dit alles een reden heeft. Meerdere redenen weet ik inmiddels. Deze hele ‘revalidatiefase’ is één grote reset van mijn denken, doen en handelen. Wat ervoor zorgt dat ik me soms totaal verloren voel, ik had een duidelijk plan een aantal maanden geleden. Dat plan ligt op z’n gat nu, ik ben ook nog niet zo ver dat dat uitgevoerd kan worden. Dat plan heeft ook al heel wat metamorfoses ondergaan in de afgelopen maanden. Er zijn heel wat ideeën en plannen uit weggegumd, er staan her en der zowel grote als kleine vraagtekens bij, andere dingen werden juist kristalhelder.
De grootste vraag en tegelijk het grootste kado die op is gerezen door dit alles; hoe wil ik dit nieuw geboren leven eigenlijk in gaan vullen? Ik bedoel… het canvas is volledig opgeschoond. Welke dingen wilde ik eigenlijk altijd al heel graag doen maar nam ik nooit de tijd voor? Wat wil ik achter me laten? En juist meenemen? Er zijn stukken helder en onbetwistbaar, er zijn stukken wazig, onbekend en leeg. Dit alles heeft me letterlijk van onder tot boven door elkaar geschud en daarmee ook wensen op de voorgrond gezet die ik eerder ergens in de schaduw stonden, onder het mom van; “dat komt wel een keer..” Deze tijd voelt als terug naar de basis, terug naar waar het om draait en op een totaal nieuwe manier.. Terug naar mezelf.
En dat ‘mezelf’ is zoals jij en ik een onderdeel van iets veel groters dan dat we kunnen bedenken. Het ‘zelf’ is een bron, een kern, een helder weten en voelen. Een kern die geen vraagtekens kent, onzekerheden, oordelen, haast, spijt, frustraties. Niks van dat, dat zijn de menselijke laagjes die we eromheen hebben gesponnen. De laagjes vol van emoties, van denken, programmeringen en ideeën over hoe het leven hoort te gaan en hoe het er “hoort uit te zien”. Onhandige programmeringen en verwachtingen die de voedingsbodem kunnen zijn van pijn, verdriet, boosheid, irritatie, frustratie.. Want wat als het anders loopt?
Mijn pad loopt anders, heeft het altijd al gedaan, vanaf kind, twintiger en nog steeds als midden dertiger. Dat zal ook altijd zo blijven. Ik heb altijd gevoeld dat het “standaardplaatje” niet bij me paste, ik heb het onbewust wel geprobeerd; werkte niet. Wat het leven wel een tikkeltje uitdagend maakt, want het zet je op een nog niet eerder ontdekt pad. Het voelt soms als tasten in het donker, als lopen op glas boven een kilometers hoge klif, als totale chaos maar soms ook als een lot uit de loterij, overstromend van geluk, vervuld met dankbaarheid en als volledige sereniteit. Het is een spel, constant in beweging, en eigenlijk maar op één manier te spelen; speels. Met luchtigheid, speelsheid en plezier ontdekken wat dit nog onontgonnen en unieke pad tevoorschijn tovert in het vertrouwen dat wat het ook zal zijn; het juiste is.
Of het nou een auto-ongeluk is of nieuwe ontmoeting.. Dit noemt men Flow geloof ik.
